เยาว์วัย
ใบตาล กับ ใบเตย เรียนที่ โรงเรียนวัดทุ่งปลาดุก กับน้องสาวคือ เด็กหญิงใบเตย โดยที่ คุณพ่อนอกจากจะเป็นภารโรงแล้วตอนเย็นยังขับ จยย รับจ้าง และช่วยแม่ส่งส้มตำไก่ย่างที่ ชุมชนใกล้โรงเรียน เมื่อมีลูกค้าโทรมาสั่ง โรงเรียนวัดหนองปลาดุกเป็นโรงเรียนวัดเล็กๆ มีงปประมาณน้อย บางทีชาวบ้านก็ช่วยกันบริจาคซื้ออุปกรณ์ให้โรงเรียน แต่ชาวบ้านก็ยากจน ทางเจ้าอาวาสจึงเน้นให้สอนเด็กด้านจริยธรรม และความเข้มแข็งของจิตใจ จะจัดพระไปอบรมเด็กๆทุกวันพฤหัสบ่ดี
สาธิตนภาทัศน์ โรงเรียนระดับประถม ดังและดีเยี่ยม หาใช่ ความเป็นเลิสแห่งวิชาการอย่างเดียว แต่ยังหมายถึงสำนึกรับผิดชอบต่อตนเอง และต่อสังคม โดยวงกว้าง ได้รับรางวัลต่างๆมากมาย จากองค์การกุศลระดับชาติและระดับโลก แต่ข้อเสียคือค่าใช้จ่ายแพง แต่จบจากทีนี่รัปประกันคุณภาพ สถาบันสูงๆทุกแห่งต้องการตัว สบาย มีเกียรติ์ เทห์ และเป็นสิ่งที่พ่อรุตปรารถนาให้ลูกตัวเองได้เรียนที่นี่ที่สุด คติของโรงเรียนนี้
2. สอนโดยคุณครูและเสริมด้วยผู้ชำนาญในแต่ละสาขาวิชา
3. สำนึกรับผิดชอบต่อสังคม เรียนที่นี่ ระดับ ป.5 ขึ้นไป จะต้องดูแล จูเนียร์ หรือน้องๆจาก โรงเรียนวัด หรือโรงเรียนบ้านนอกหรือโรงเรียนที่ด้อยโอกาศ อย่างน้อย 1 คน ไม่ว่าโดยทางใด โดยตรง อีเมล์ เฟสบุ๊ค ไอโฟน กูเกิ้ล ฯลฯ โดยถือเอาผลการพัตนาของน้องด้วยเป็นเกณท์ในการประเมินตัวเองด้วย
4.เด็กที่นีจะแข็งแรง ไม่ขี้โรค เพราะมีคอร์สพิเศษ เรื่องการดูแลร่างกายและจิตใจตัวเองใหแข็งแรง
แม่ๆ คิดถึงพ่อจังเลย ยายครับ คิดถึงพ่อไหม เป็นคำพูดที่รุตชอบถามแม่และคุณยายทุกวัน นี่ รุต แม่เห็น ลูก สไกด์ กับพ่อ เกือบทุกวัน ยังไม่หายคิดถึงอีกหรือ
รุตว่า : แต่ผมอยากกอดพ่อ อยากเอาปากเป่าพุงพ่อปู๊ดๆ อยากกัดหูพ่อ เล่นนี่ครับ สไกด์ได้แต่ภาพกับเสียง กอดไม่ได้ ไม่หายคิดถึงเเลย
แม่ว่า: ยังดีกว่าสมัยก่อนเยอะลูก สมัยก่อนไปเรียนไปทำงานที่เมืองนอกจะติดต่อกลับทางบ้านยากมาก โทรศัพท์ยังแทบไม่มี โทรทีนึงค่าโทรศัพท์แพงมากๆ หากโทรบ่อยๆแบบนี้ค่าโทรกับค่าเครื่องบินกลับแพงพอๆกัน ลูกคิดดูสิว่าความคิดถึงของคนสมัยก่อนจะมากมายขนาดไหน ปีนึงได้โทร แค่ 2-3 ครั้งเอง ยิ่งก่อนหน้าโน้นไปอีกติดต่อได้ทางจดหมายออย่างเดียวลูก
อีก 3 ปีลูก พ่อจะกลับมาเยี่ยมบ้าน ช่วงนี้พ่อต้องเร่งงานเพราะว่า สัญญาเฟสหนึ่ง ผู้รับเหมาต้องทำให้เสร็จใน 3 ปีลูก เจ้าผู้ครอองนครเขาต้องการให้เสร็จก่อนงานเอเชี่ยนเกมส์ลูก เราสัญญากันแล้วนะว่าเราต้องเข้มแข็งเพื่ออนาคตที่ดี จำได้ไหมลูก
ผมจำได้ครับแต่ อยากเป็นเหมือนบ้าน ใบตาลมากกว่าดูสนุกจะตายแม่ แม่เราไปเที่ยว วัดที่ข้างบ้านใบตาลกันไหมแม่ เรามาตั้งปีแล้วนะคิดถึงใบตาลจังเลย
ลูกถามยายดูซิว่ายายจะไปไหม เรื่องเข้าวัดแม่ให้ยายตัดสินใจดีกว่า
ยายรีบพูดว่า : ไปวัดเหรอไม่ต้องถามหรอก รุตอยากไปเมื่อไหร่ ยายว่างตลอด
จริงๆแล้วป๋องรู้ดีตั้งนานแล้วว่าหากชวนยายไปวัดแล้วยังไงก็ต้องได้ไป เพราะเป็นเรื่องที่ยายชอบอยู่แล้วแต่เป้าหมายของป๋องจริงๆ คือ ใบตาล ใบเตย เพื่อนเยาว์วัยที่รักและผูกพันยายรีบพูดว่า : ไปวัดเหรอไม่ต้องถามหรอก รุตอยากไปเมื่อไหร่ ยายว่างตลอด
กลับไปเยี่ยมเพื่อนรุ่นน้อง
เช้าวันอาทิตย์ รถยนต์เก๋งซีดาน ค่อนข้างใหม่ก็ได้วิ่งมาจอดบ้านพ่อแม่ใบตาลข้างวัด พร้อมขนมถุงใหญ่ ครอบครัวใบตาลและน้องๆดีใจมาก ที่เพื่อนๆกลับมาเยี่ยม
โอโฮ รุต หน้าตา สดใส มีสง่าราศรีจังเลยตั้งแต่ไปเรียนที่โน่น สนุก และดี มากไหม ลูก
: พ่อใบตาลถาม? ดีมากครับลุง มีอุปกรณ์การเรียนเยอะแยะไปหมดเลย แต่ผมอยากอยู่ที่เดิมกับน้องใบตาลมากกว่า
ไม่ได้หรอกลูก หนูมีบุญ มีโอกาศ มีวาสนา ไปอยู่ที่นั่นดีแล้ว ลุงจะได้ฝากให้ช่วยดูช่วยสอนน้องใบตาลบ้าง ผมไม่ลืมหรอกครับ ผมว่าผมคงรักใบตาลที่สุดในโลกครับ
พ่อใบตาลเอามือลูบหัวรุตด้วยความเอ็น
: มีลูกอย่างรุตนี่น่าภูมิใจจริงๆ ลุงจะสอนให่ใบตาลเป็นคนดี ลุงสัญญารุต
ใบตาลพูดว่า: พี่รุตครับพี่ไปเรียนโรงเรียนดังๆเขาสอนอะไรกันหรือครับ
รุตว่า : มันก็ไม่เยอะ แตมันมีของให้ดูจริง มีให้เล่นจริงเหมือนที่มีในหนังสือ เหมือนที่เราเห็นในหนังฝรั่ง แต่ที่โรงเรียนเรา มีคอมพิวเตอร์เยอะแยะ มีสถานีฯบนช่องดาวเทียม มีเวปไซด์ของโรงเรียน เอง ที่บ้านนักเรียนก็ต้องมีคอมพิวเตอร์ หรือ ต้องมี ไอโฟนด้วย จะเรียนได้ทั้งวันหรือตลอด เรียนที่ห้องไม่เข้าใจ ก็ออนไลท์ มาถามคุณครู ถามเพื่อนถามรุ่นพี่ ถามแกงค์ ก๊วนวิชาต่างๆได้ มีชมรม ออนไลท้วย มี..
พอ พอ พอแล้ว : ใบตาลว่า : ผมงง แต่เดี๋ยวนี้โรงเรียนของผมก็มีคอมพิวเตอร์แล้วด้วยชั้นละห้อง พวกเด็กๆชอบมากแต่เด็กเยอะเข้าไปเล่นไมค่อยได้
เดี๋ยวปีหน้า พ่อจะซื้อเครืองใหม่ให้พี่ เครืองเก่าพี่จะให้นาย ใบตาลน้องรัก
จริงหรือครับผมจะรอ พี่รุตคอยดูนะผมจะเรียนเรื่องคอมฯให้เก่ง ใบตาลว่า แต่คงโดนน้องแย่งเล่นแน่
นี่จดเบอร์โทร.พี่ไว้ นี่ เฟสบุ๊คพี่ด้วยเผื่อนายเล่นเป็น ก็ขอให้เข้าไปขอแอดเป็นเพื่อนพี่ได้เลยพี่จะได้สอนอะไรให้เลย แต่ตอนนี้พวกเราทุกคน ไปที่ดินแดนสุดแสนจะวิเศษของเรากันเถอะ เฮ...ลุย
ความสุขทีมันส์สุดยอด ตามธรรมชาติของเด็กๆคือการเล่นน้ำ เพราะเด็กอาจจะแค่สนุกแต่ที่สำคัญคือ เป็นพัตนาการ การเรียนรู้ของอารมย์ กล้ามเนื้อและทักษะ ควบคู่กันไป สระน้ำข้างวัดก็เป็นสวรรค์ที่หนึ่งของเด็กๆชานเมือง เล่นฟรี ไม่เสียตังค์แม้ว่าน้ำจะดำและเป็นขี้โคลนสักหน่อย และเหนืออื่นใดคือไม่มีกำแพงของวิทยะฐานะมาขวางกั้นวิญญานบริสุทธิ์
แม่และยายปล่อยให้ป๋องอยู่กับเพื่อนๆเก่า จนเย็นเพราะเห็นใจที่ป๋องเหงาเพราะพ่อไม่อยู่ ดูป๋องจะมีวามสุขมาก ไม่เหมือนเล่นกับเพื่อนที่โรงเรียนใหม่ เป็นเพราะอะไร
2 ปีต่อมา รุตเรียนชั้น ป 5 แน่นอนตามกฏของโรงเรียน จะต้องมีรุ่นน้อง จากโรงเรียวัดหรือโรงเรียนด้อยโอกาศให้ได้เป็นพี่เลี้ยง เด็ก ป 5 ทุกคนจะได้รับใบแนะนำตัว รูปถ่าย คลิป จากโรงเรียน มีน้องๆที่มีแววเป็นช้างเผือกให้ดูแล แต่ป๋องมีอยู่ในใจแล้ว คือ ใบตาล น้อง ป 3 จากโรงเรียนวัดหนองปลาดุก
ครูทุกโรงเรียนที่มีนักเรียนถูกเลือกต้องเชือมต่อเน็ตเวอร์คตามกฏของกระทรวง ให้ลูกศิษฐ์ตัวเองกับพี่ลี้ยงอย่างน้อยสัปดาห์ละ ๒ ครั้ง เพื่อเพิ่มประสิทธิ์ภาพการเรียน แนวใหม่ ให้กับเด็ก ถือเป็นการทดลองโครงการการพัตนาแนวใหม่ยุคไอที
3 ปีผ่านไป รุตเรียน อยู่ ป 6 แล้ว พ่อกลับมาบ้าน รุตดีใจมาก วิ่งเข้ากอดพ่อ พ่อก็กอดรุต แต่ก็แป๊ปเดียว พ่อว่ารุตโตขึ้นเป็นกอง สูงกว่าพ่ออีก พ่อเสียดายไม่ได้กอดลูกตอนเล็กๆทุกวัน พ่อว่าการได้กอดลูกน้อยมันเหมือนเราได้ทำสิ่งที่ยิ่งใหญ่ในชีวิต พ่อพูดเหมือนว่าจะไม่ค่อยสนิทเหมือนเดิมหรือว่าเป็นเพราะเราโตแล้ว รุตคิด.. พ่อมาครั้งนี้พ่อจะหาโอกาศพาไปเที่ยวบ่อยๆ เหมือนว่าเวลาที่จะได้อยู่ใกล้ชิดกันมันสั้นนัก รุตถามพ่อว่าพ่อไม่ไปไม่ได้หรือ หนูอยากเป็นเด็กธรรมดาไม่อยากเก่งมาก อยากอยู่กับพ่อนานๆ แบบใบตาล ใบเตย มีทั้งพ่อและแม่ พ่อใบตาลก็เล่นอยู่กับลูกเหมือนเป็นเพื่อนกัน พ่อบอกว่าไม่ได้หรอกสมัยนี้ ถ้าไม่มีเงินอยู่ยาก เรียนโรงเรียนดีๆก็ไม่ได้ บ้านที่สบายๆก็ไม่มี เวลาเจ็บป่วยกต้องไปหาหมอแต่หัวรุ่งต้องรอกว่าจะได้ตรวจเป็นวันๆ มีเงินไว้ก่อนนะดีแล้วสมัยนี้มันสบายกว่าเยอะเลยลูก ป๋องก็คิดตามพ่อแล้วก็น่าจะถูกของพ่อแต่ก็ไม่แน่ใจ
รุตเเรียนจบ ป 6 พอดีกับที่พ่อสัญญาว่า พ่อจะกลับมาอยู่เมืองไทย พ่อกลับมาจริงๆ พ่อได้ทำงานที่ใหม่ดูแลงานติดตั้งฯตรวจสอบระบบไฟฟ้าความปลอดภัยตึกที่สร้างใหม่ๆของบริษัทรับเหมาขนาดใหญ่ในเมืองไทย ส่วนรุตได้โรงเรียนใหม่ ชื่อดัง ในจังหวัดและต้องย้ายไปอยู่หอพัก ซึ่งไม่เป็นปัญหาอะไรของเด็กวัยรุ่น รุตเรียนหนักกว่าเดิมเพราะกลัวพ่อจะผิดหวัง จนไม่ค่อยได้กลับบ้านเท่าไหร่ จนอยู่ ม 5 คุณยายซึ่งเป็นโรคหัวใจอยู่เกิดเสียชีวิตกระทันหันเพราะเกิดหัวใจล้มเหลว รุตเสียใจมากโทษตัวเองว่าทิ้งคุณยาย จนเป็นเหตุทำให้คุณยายคิดถึง และตัวเองไม่ยอมโทร.มา ซ้ำยังโทษว่าคุณยายไม่ยอมเล่นเฟสบุ๊คอีก พ่อและแม่บอกว่าถึงยายคุยกับป๋องทุกวันก็ต้องตายเพราะอายุมากแล้วและยายก็เป็นโรคหัวใจมานานแล้วด้วย รุตยังไม่เชื่อนัก และสัญญากับตัวเองว่าจะเป็นหมอโรคหัวใจให้ได้
แต่ในขณะเดียวกันรุตก็ได้รับข่าวดีว่า ใบตาลได้รับรางวัลเด็กเก่งเด็กดีศรีโรงเรียนวัด และรุตก็เป็นครูคนหนึ่งในบันทึกรายงานสาเหตุรวมๆที่ทำให้พัตนาตัวเองจนได้รับรางวัลนี้ และรุตก็ได้รับเชิญไปงานรับรางวัลเกียรติยศนี้ด้วย
ตอนท้ายคำปราศรัยของครูใหญ่
ท่านผู้ปกครองที่เคารพ และนักเรียนโรงเรียนหนองปลาดุกที่รักทุกคนค่ะ วันนี้บุคคลสำคัญคนหนึ่งที่ทำให้โรงเรียนของเรามีชื่อเสียงวันนี้ได้นอกจากหลายๆฝ่ายได้ช่วยเหลือกันแล้ว ยังมีผู้หนุนหลังผู้อยู่เบื้องหลังทีสำคัญมากๆคนหนึ่งของเรา เขาคนนั้นคือเด็กชายธีรุตน์ ศรีตะวัน หรือพี่รุตของเรานั่นเอง ขอเรียนเชิญมากล่าวอะไรให้น้องๆและผู้ปกครองฟังหน่อยค่ะ เสียงตบมือกันสนั่นหวั่นไหวของผู้ปกครองและนักเรียนทำให้รุตเขินมาก แต่ในฐานะคนเก๋ง แป๋บเดียงก็สลัดอารมย์นั้นทิ้งได้ เดินขึ้นเวที ด้วยความดีใจ ตื้นตันใจ
ขอบคุณครับ คุณครูใหญ่ คุณครูทุกท่าน ท่านผู้ปกครองและนักเรียนน้องๆทุกคน ขออภัยด้วยนะครับ ผมพูดไม่ค่อยเป็นแต่ ดีใจครับ ดีใจมาก ดีใจสุดๆ ขอแสดงความดีใจ ที่น้องใบตาลของผมได้รับรางวัลนี้ ผมร้องเพลงสักเพลงแทนการพูดดีกว่า ใบตาลว่าพี่ป๋องร้องเพลงเป็นด้วยหรือครับ รุตบอกว่าก็แกนั่นแหละต้องช่วยพี่ที ฟังครับ
งานเลี้ยงครั้งแรกของรุตเลิกรา แต่ชีวิตยังต้องดำเนินต่อไป
ผ่านไปอีก 3 ปีรุตสอบได้มหาวิทยาลัยชื่อดังของรัฐ เรียนได้เทอมเดียวก็ต้องดร็อบไว้ เพราะได้ทุนเรียนแพทย์ที่อเมริกาตามที่เคยทำเรื่องขอไว้ แม่ดีใจมาก แต่พ่อไม่เท่าไหร่ เพราะอยากให้ลูกเป็นวิศวกร หรือนักวิทยาศาสตร์มากกว่า แล้วรุตก็ไปอยู่แดนไกล บ้านที่เคยอยู่ก็ดูเงียบๆไปมาก พ่อไปทำงาน แม่ก็อยู่บ้านเพียงลำพัง แต่รุตก็ เฟสมา สไกด์มาบ่อยๆจึงทำให้ดูเหมือนว่าไม่ห่างกันเท่าไหร่ แต่ก็อดเป็นห่วง แม่ได้ แม่บอกไม่เป็นไรคนรุ่นก่อนเหงากว่านี้เยอะ เพราะไปแล้วกว่าจะติดต่อกันได้ ก็หลายวันทีนึงเพราะค่าโทร.แพงมาก รุตก็ว่าพ่อทำแต่งาน อยู่กับเพื่อนน่าจะกลับมาดูแลแม่บ้าง พ่อบอกว่าพ่อเบื่อ ที่แม่ขี้บ่น รุตว่าก็พ่อชอบมีเด็กเอาะๆแม่คงหึง หรือเสียดายเงิน พ่อว่าผู้ชายต้องมีบ้างเดี๋ยวป๋องโตก็คงรู้ แต่รุตไม่เข้าใจอยู่ดี
ใบตาลหลังจากจบ ม 3 แล้วก็สอบเข้าเทคนิคแห่งหนึ่ง ได้เรียนช่างยนต์สมใจนึก กะว่าอย่างน้อยต้องได้ทำงานที่โรงงานประกอบรถยนต์แถวๆนิคมที่อยุทธยาไม่ไกลบ้านเท่าไหร่ จะได้คอยดูแลพ่อแม่ที่ อายุมากขึ้นทุกวัน แล้วเมื่อเรียนจบไปสมัครงาน ทางฝ่ายบุคคลเช็คประวัติแล้วก็รับเข้าทำงานทันที ทางบริษัทก็ไม่ผิดหวังเพราะใบตาลเป็นคนขยัน อททน และสมองดี ทำอยู่ไม่นานก็ได้เป็นหัวหน้าช่าง ไปดูงานไปดูมา ปีเดียวก็ได้แฟนสาวญี่ปุ่นคนนึง เธอบอกว่าเธออยากมาอยู่เมืองไทยอยากเป็นคนไทย พ่อแม่ใบตาลก็ชอบอยากมีลูกสะใภ้ญี่ปุ่นน่ารักๆ ส่วนใบเตยก็เพ่งจะสอบเข้อาชีวะ เข้าสายบัญชี กะว่าคงได้ทำงานใกล้ๆบ้านเช่นกัน เพราะไม่อยากจากพ่อแม่ไปไกลๆเป็นห่วงท่าน แต่คงไม่มีปัญหาเพราะใบตาลสวย คมเข้ม พูดเก่งใครๆก็เอ็นดู ใครก็อยากอยู่ใกล้ ยังไงก็คงไม่ตกต่ำ
อนิจจัง ชีวิต
รุตเรียนอยู่อเมริกาใกล้ 3 ปีเกือบจะจบมหาลัย แม่บอกว่าพ่อประสบอุบัติเหตุรถโดนชนอาการหนักให้รีบกลับมาเยี่ยมเหมือนถูกฟ้าผ่าลงกลางใจ รุตรำพึง อุตสาห์มาเรียนหมอเพื่อหวังจะช่วยพ่อแม่ยามเจ็บป่วยแต่ชีวิตเมื่อถึงคราจะเจ็บมันก็ต้องเจ็บ รุตรีบๆเคลียร์ราวทางโน้นเคล่าๆก็ชวน ปีเตอร์เพื่อนรัก ฝรั่งอมริกาเที่เรียนด้วยกันบินมาด้วย เมื่อรุตมาถึง ได้จับมือพ่อบีบๆแป๊บเดียวพ่อก็สิ้นใจ รุตสียใจมาก ทางบ้านต้องรีบเผาศพเพราะรุตยังมีภารกิจที่ต้องรีบกลับเพราะยังเคลียร์เรื่องการเรียนจบระดับปริญญาทางโน้นยังไม่เสร็จ
11 มีนาคม เกิดแผ่นดินไหวใหญ่ ทางตอนเหนือของเกาะฮอนชูประเทศญี่ปุน และตามด้วยคลื่นทสึนามิจนเมืองชายทะเลย่าน เมืองฟุกุชิมะ และ แถวๆจังหวัดอิวากิ ของญี่ปุ่นพังราบ ข่าวคราวของ มิกิ แฟนสาวของใบตาลที่บ้านเกิดของเธออยู่ที่เมืองเมืองมิโตะ หายไปแบบไร้ร่องรอย บ้านเกิดเธออยู่แถวนั้นพอดี ใบตาลภาวนาขออย่าให้เธอกลับไปเยี่ยมบ้านเลย 7วันผ่านไปจึงติดต่อ สำนักงานที่เธอทำงานได้ จริงด้วยเธอลางานกลับบ้านพอดี ใบตาลใจหายแว๊ปมืออ่นตีนอ่อนสื้นเรี่ยงแรง เหมือนโลกทั้งใบจะหยุดหมุน ภาวนาขอให้เธอรอดชีวิต รออยู่หลายวันเห็นข่าวคราวเงียบหาย จึงตัดสินใจเดินทางไปกับเพื่อนญี่ปุ่นที่ทำงานที่โรงงานเดียวกัน
เข้าสู่แดนธรรม
หนึ่งเดือนต่อมาหลังจากหมดหวังที่จะตามหามิกิแฟนสาว เธอถูกจัดให้เป็นบุคลที่สูญหาย ใบตาลกลับมาบ้าน เธอขอบวชให้พ่อแม่และอุทิศส่วนบุญให่เธอและญาติพี่น้องร่วมถึงประชาชนชาวญี่ปุ่นที่พบชะตากรรมด้วยเพราะคิดว่ายังไงเธอก็คงไม่รอดและจากการได้เข้าไปสำผัสกับเหตุการณ์มหาภัยพิบัติด้วยตนเองทำให้เกิดความสลดสังเวช สงสารพี่น้องที่ประสบชะตากรรมยิ่งนัก และโรงงานประกอบรถยนต์ที่เมืองไทยมีปัญหาด้วยเพราะบริษัทแม่ที่ผลิตชิ้นส่วนสำคัญที่ญี่ปุ่นไม่สามารถผลิตได้เพราะโรงงานไฟฟ้าถูกทำลาย ปัญหาเพื่อนว่างงาน ก็รุมเร้าจึงขอลาบวชศึกษาพระธรรม สงบจิตสงบอารมย์อยู่กับวัดเป็นเวลาบหนึ่งเดือนจึงสึกออกมาทำงานต่อ
ส่วนรุต หลังจากเรียนจบและเคลียร์เรื่องต่างๆเสร็จแล้วก็ขอกลับเมืองไทยเลยแต่ก็กลับไม่ได้เพราะต้องทำงานใช้ทุุนที่โรงพยาบาลดังที่สหรัฐอเมริกาก่อน 2 ปีก่อน ด้วยว่าเป็นห่วงแม่มาก เพราะเหลืออยู่คนเดียว จึงต้องไปรับแม่มาอยู่ที่อเมริกาด้วยต้องขอร้องอยู่นานและสัญญาว่าจะกลับมาทำงานที่เมืองไทยให้เร็วที่สุด
รุตทำงานได้ไม่นานก็ได้เป็นยอดฝีมือด้านรักษาโรคหัวใจ ด้วยคิดถึงเมืองไทยคิดถึงใบตาลและสงสารแม่มากจึงติดต่อโรงพยาบาลเมืองไทยที่เปิดรักษาด้านหัวใจด้วยเทคโนโลยีใหม่ล่าสุดซึ่งก็เป็นสาขาของโรงพยอาบาลดังที่ให้ทุนเล่าเรียน โรงพยาบาลก็รีบรับตัวไว้ทำงานทันทีด้วยค่าจ้างหลายแสนบาทต่อเดือน แม่ก็ดีใจมากที่ลูกได้พาแม่กลับมาเมืองไทยอีกครั้ง
ปลายปีเกิดน้ำท่วมใหญ่ภาคกลางประเทศไทย เกิดความเสียหายใหญ่หลวงเป็นวงกว้าง หลายจังหวัดรวมถึงเมืองหลวง โรงงานประกอบรถยนต์โดนน้ำท่วมหนัก รถที่ประกอบไว้ทั้งหมดลอยน้ำเหมือนของเล่น บริษัทต้องปลดคนงานออกจำนวนมาก ใบตาลเกิดความสลดสังเวชในชีวิตอีกครั้ง จึงออกมาบวชกับหลวงพ่ออีกครั้งและบอกหลวงพ่อว่าไม่ขอสึกแล้ว ชักเบื่อหน่ายเรื่องราวทางโลกที่นับวันดูเหมือนกับว่าการเกิดมาเป็นทุกข์เหมือนที่พระท่านเทศนาจริงๆ นับว่าโชคดีที่ใบตาลยังไม่มีครอบครัวมิฉะนั้นคงบวชไม่ได้ อีกอย่างที่ตนเองปรารถนาคือจะได้ดูแลพ่อแม่อยู่ใกล้ๆด้วยไม่อยากมีภาระอื่นอีก
ฟ้าหลังพายุฝน
รุตทราบข่าวก็ตกใจมากรีบมาหาใบตาล คิดว่าชีวิตจิตใจของน้องใบตาลต้องเจ็บปวดมากถึงขนาดต้องบวชอีกครั้งหรือ
ภิกษุใบตาลว่า : อาตมา ไม่เอาไม่ถนัดไว้พูดกับคนอื่นดีกว่า ขอพูดว่าผมดีกว่า คือโยมพี่ครับ ก่อนหน้านี้ตอนผมบวชครั้งแรกเพราะผมเศร้าและเจ็ปปวดมาก สงสารแฟน สงสารเพื่อนมนุษย์มากที่ต้องประสบชะตากรรมอันโหดร้าย แต่หลังจากบวชและศึกษาพระธรรมไปพักหนึ่ง เหมือนว่าผมจะนึกอะไรออกมันแว๊ปๆขึ้นมาในใจเหมือนว่ามันจะโล่งโปร่งเบามีความสุขอย่างประหลาดแต่มันก็เป็นได้แป๊บเดียว จนกระทั่งบ้านเราเจอภัยน้ำท่วมหนักและผมได้เห็นความเดือดร้อนของเพื่อนมนุษย์อีกครั้ง ทำให้ผมนึกถึงอะไรแว๊ปๆที่เคยสำผัสนั้นผมตั้งใจว่าจะตามหาสิ่งนั้นให้เจอ และมั่นใจว่าผมต้องเจอ ผมเชื่อว่ามันจะเป็นประโยชน์ต่อผมเองและผู้คนอีกมากมาย
รุตว่า : สงสัยหลวงน้องจะสำเร็จอรหันต์ ให้กระผมได้เกาะชายผ้าเหลืองบ้างนะขอรับ
ภิกษุใบตาล : โยมพี่ก็ ไม่ต้องถึงขั้นนั้นหรอก แค่เฉียดสักโยขน์ก็พอมั้ง
รุตว่า : บางครั้งผมก็อยากบวชเหมือนกันครับ
ภิกษุใบตาล: อย่าเลย เป็นหมอช่วยคนก็ได้กุศลแแรง แล้วโยมพี่ เมื่อถึงเวลานั้นก็แล้วแต่วาสนา
รุต : งั้นผมจะมาหาหลวงน้องบ่อยๆ มีปัจจัยอะไรขาดเหลือยังไง แจ้งให้กระผมทราบด้วยนะครับ
แล้วรุตก็กลับไปด้วยความสุขไม่มีความวิตกกังวลห่วงใยใบตาลอีก คิดและเชื่อว่า เธอคงไปได้ดีแน่นอน คนทุกข์ทั่วไป รวมถึงพ่อแม่ ต้องได้พึ่งาศัยพิงอแน่นอน ฉันปลื้มใจกับน้องใบตาลจริงๆ
ต้นปีต่อมาปีเตอร์พาพ่อแม่มาเมืองไทยสู่ขอใบเตย แต่งงานแล้วก็พาไปอยู่ที่อเมริกา รุตและหลวงพี่ใบตาลช่วยให้งานและพิธีกกรรมต่างๆสำเร็จลุล่วงไปด้วยดี ปีเตอร์สัญญากับรุต กับหลวงพี่ใบตาล กับ พ่อแม่ใบตาลว่าจะดูแลน้องใบเตยออย่างดี รุตก็บอกพ่อแม่ใบเตยว่าไม่ต้องเป็นห่วง เพื่อนฝรั่งคนนี้เป็นคนดีจริงเชื่อใจได้ หากมีปัญหา รุตจะไปรับตัวใบเตยกลับเมืองไทยเอง
สุดท้ายรุตก็ไม่ยอมแต่งงาน ใบตาลก็บวชไม่สึก แต่พวกเขาก็ได้อยู่ใกล้ชิดกัน แต่พ่อแม่สิไม่มีหลานให้เชยชม แต่คนเราบุญเคยทำกุศลเคยสร้าง หลังจากนั้น 3 ปีสามีใบเตยถูกส่งตัวมาทำงานที่โรงพยาบาลด้านโรคหัวใจแนวใหม่ทันสมัยไฮเทคที่สุด สาขาเมืองไทย ใบเตยและลูกๆ 2 คนก็ได้กลับมาอยู่เมืองไทย เธอพูดฝรั่งได้ปร๋อ ลูกๆก็พอพูดไทยได้ พวกเขาเป็นดั่งน้ำทิพย์จากสวรรค์ที่ถูกชโลมให้ญาติพี่น้องได้ชื่นใจ ได้ชื่นชม ด้วยความสุขความอบอุ่นยิ่ง ใบเตยเธอตกลงกับสามีแล้วว่า จะมีลุกให้มากที่สุดเพื่อชดเชยให้พี่รุต และพี่ใบตาล ที่ไม่ยอมมีเมียแน่นอนแล้ว
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น