บทกลอน บทกวี

วัดพระศรีสรรเพชรที่เคยเป็นวัดประจำกรุงศรีอยุธยาฯ( สภาพในนปัจจุบันนี้เป็นวัดที่เป็นต้นแบบของวัดพระศรีรัตนศสดาราม(วัดพระแก้วฯ)ในปัจจุบันนี้

บทกลอนน่าสนใจ เก็บไว้ดูเล่นๆเพื่อความเพลิดเพลินและสุนทรีย์
อยุธยาที่เคยรุ่งเรืองในอดีต ในที่สุดก็ถูกพม่าหรือใครบ้างก็ไม่รู้ เผากรุงเมื่อครั้งเสียกรุงศรีฯครั้งที่ ๒ มีโคลงบทหนึ่งที่กล่าวถึงอยุธทยาสมัยที่ยังรุ่งเรือง  ผมชื่นชอบและเห็นว่ายังคงสวยงามเสมอ
                                                 
      อยุธยา ล่มแล้ว                    ลอยสวรรค์ ลงฤา   
 สิงหาสน์ปรางค์รัตน์บวร            เจิดหล้า
 บุญเพรงพระหากสวรรค์            ศาสน์รุ่ง เรืองแฮ
 บังอบายเบิกฟ้า                      ฝึกฟื้น ใจเมือง
       เรืองเรืองไตรรัตน์พ้น          พันแสง
 รินรสพระธรรมแสดง                 ค่ำเช้
เจดีย์ระดะแซง                         เสียดยอด
 ยลยิ่งแสงแก้วเก้า                    แก่นหล้า หลากสวรรค์    
            
     -----------------------------------------------------------------------
     จากท่าน อังคาร กัลยานพงศ์ ศิลปิน และกวี นครศร๊ธรรมราช

       

        บทข้างบนนี้ก็นานแล้วเห็นมาตั้งแต่สมัยเด็กๆ

     จากโคลงสนุกๆของไอ้เกลอเพื่อนรัก 

            

และอีกบทกลอนหนึ่งของเรื่องราววิถีชีวิตของชาวปักษ์ใต้  ดูสำนวนภาษาแล้วคงเป็นของวัฒนธรรมชาวนาลุ่มน้ำทะเลสาปสงขลา

มาจากลิงค์นี้ครับ  http://www.oknation.net/blog/sri/2011/05/05/entry-2

            กลอนสี่อีกบทหนึ่งที่เพื่อนรักผมแต่งไว้นานแล้ว


กลอนสี่...ไร้ชื่อ      ♣♣♥♠

       สองเท้าก้าวไป      ใจหนึ่งตั้งมั่น            ฝ่าฟันอวิชชา       นำพาวิญญาน

       เป็นธารไหลริน       ผืนดินที่ผ่าน            แมกไม้เบ่งบาน    สายธารพึงใจ

       สัตว์หนึ่งกำเนิด      ประเสริฐสดใส         นาบุญยิ่งใหญ่      แมกไม้ยินดี

       สัตว์สองต้องเกิด    กำเนิดชีวี                ให้สัตว์มากมี        รับรู้ในธรรม

       สัตว์มากกำเนิด      เรื่องเกิดหลากล้ำ     เมฆหมอกมืดดำ   ปิดบังดวงตา

       ผู้เห็นย่อมรู้            ผู้รู้ย่อมหา                วิชาเลิศล้ำ          คือธรรมส่องทาง

      

       ประพันธ์โดย นายกล้วย     ลูกแม่เจียม พ่อแดง ยืนยง  คนระโนด เมื่อปี พศ. 2532

บทกลอนข้างล่างได้จากไลน์ ปี พศ. /2558

จะลืมไหร ลืมได้ พี่ม่ายว่า

อย่าลืม นา ลืมหนอง คลองน้ำใส

อย่าลืมโหนด ลืม พร้าว ชาวหัวไทร

อย่าลืมไซ ลืม เจ้ย ลืมเคยปลา

..จะลืมไหร ลืมได้ พี่ม่ายสน

อย่าลืมจน เคยลำบาก ยากเสดสา

อย่าลืมเล ลืมควน ชวนกันมา

อย่าลืมปลา วิดลูกคลัก หรอยนักแรง

...จะลืมไหร ลืมได้ พี่ม่ายเถียง

อย่าลืมเนียง ลืมไห เกียงไฟแฉง

อย่าลืมเผล้ง ไม้ฉิวปู ขุดรูแยง

ไข่มดแดง อย่าลืมกัน นั้นยุพิน

...จะลืมไหร อย่าลืมกัน สำคัญหนัก

อย่าลืมรัก คนไทย ในทุกถิ่น

อย่าลืมรัก ในหลวง หวงแผ่นดิน

ใครได้ยิน โปรดจำไว้ อย่าได้ลืม

น้องนิด ท่าฉลอง เขียนไว้